Święta Trójca i Oxide

*Dzisiaj jest Dzień Kombatantów, więc nie idzie się do szkoły. W związku z tym Takeshi poszedł z samego rana na stację kolejową.*

[Andy Anderson - pamiętamy]

Ostatnio edytowany przez MrBaalnazzar (2015-07-17 22:25:12)

*Takeshi stał na stacji. Obok niego zmaterializowała się Remilia.*
Remilia- *z wyraźnymi pretensjami w głosie* Taaakeshiii...! Będę płaaakaaać...!
Takeshi- Nie masz powodu. Radzę ci tylko, abyś nie pokazywała za bardzo, że istniejesz...
Remilia- *łzy zaczęły jej cieknąć po oczach* Takeshi, jak ty możesz!?
Takeshi- Niech to... Nie mógłbym znieść twojego płaczu... Wytłumaczę ci teraz wszystko. Mówiłem ci, że nikt nie chciał mieć z nią cokolwiek do czynienia, ale czy mówiłem ci, dlaczego...?
Remilia- Nie...
Takeshi- Bo widzisz... Ona jest... yandere. I najwyraźniej genialny ja sprawił swoim miłosierdziem, że się we mnie zakochała. W związku z tym będę musiał chwilowo udawać jej chłopaka i robić wszystkie te... romantyczne rzeczy... A przy okazji może uda mi się ją... Czy ja wiem... Unormalnić.
Remilia- Oh, czemu nie powiedziałeś od razu? Nie pozwolę cię skrzywdzić!
Takeshi- Nadjeżdża! Proszę cię, Remilio, niech cię na te trzy dni nie będzie.
Remilia- Dla ciebie wszystko... *rozpłynęła się w powietrzu*
*Wtedy też pociąg wjechał na stację i się zatrzymał. Wysiadło z niego sporo ludzi, jednak uwagę Takeshiego przykuła jedna osoba. Była o głowę niższa od Takeshiego i miała bardzo orginalny ubiór. Ogólnie wyglądał, jakby ubrała się w strój osoby większej od iej o kilka rozmiarów. Biały podkoszulek na ramiączkach był wsadzony w lekko podarte spodnie jeansowe trzymające się tylko i wyłącznie na pasku. Nogawki, pomimo dosyć wysokiego podwinięcia, były przy każdym kroku deptane przez tylną część jej butów, które były chyba jedyną dopasowaną do niej częścią garderoby. Miała jeszcze zarzuconą na ramiona zapinaną na guziki bluzę, która sięgała jej do połowy łydek i czepkową czapkę z daszkiem, która opadała jej mimowolnie na jedną stronę. Jej włosy były luźno rozpuszczone isięgały do łopatek.*
Dziewczyna- Take-chan!
Takeshi- Nadeko-chan!
*Oboje wskoczyli sobie w ramiona.*

*Takeshi razem z Nadeko szli ulicą, trzymając się pod ramię.*
Nadeko- Nawet nie wiesz, jak bardzo brakowało mi ciepła twojego ciała, Take-chan... Czy mi się tylko wydaje, czy się przeziębiłeś...? Jesteś leciutko zimniejszy...
Takeshi- Zdaje ci się...
Nadeko- *zaciska ramię mocniej i przytula się lekko do niego* Mi to  nie przeszkadza! Dla mnie możesz być nawet zimny jak trup. I tak będziesz słodki...! : 3
Takeshi- Dzięki, Nadeko-chan! Nigdy nie otrzymałem lepszego komplementu!
Nadeko- A wiesz...? Mam przyjaciółkę!
Takeshi- Czyżby pielęgniarka z intensywnej terapii?
Nadeko- *śmiech [chyba nawet szczery]* Kocham te twoje cyniczne żarty! Mogłabym się z nic śmiać przez cały dzień, ale chyba musiałabym sobie poszerzyć nożem usta żeby mnie nie rozbolały.
Takeshi- ...I odciąć powieki, żeby móc na mnie w nieskończoność patrzeć...?
Nadeko- Skąd wiedziałeś...? Jesteś taki słodki! Ale wciąż ci nie powiedziałam... Ma na imię Akane. Jest członkinią takiej śmiesznej sekty, gdzie składają kogoś co jakiś czas w ofierze. Ma też dwóch takich sympatycznych znajomych, którzy są tam chyba bardzo ważnymi członkami. Są nawet mili. Ale do ciebie się nie umywają...
Takeshi- Oni ich... zabijają...?
Nadeko- Nie, głuptasie! Okaleczają.
Takeshi- Rozumiem. No to... hehe... fajnie, prawda...?
Nadeko- A może też tam wstąpię? Będziemy wtedy dla ciebie stworzeni! Spójrz: elitarny zabójca i członkini kultu śmierci!
Takeshi- Nie rób tego! Przecież sekta zabija oryginalność, czyż nie...?
Nadeko- Tak! To prawda! Masz rację, Takeshi! Jesteś taki mądry...!

Takeshi- *w myślach* O jasny Holender! Jestem martwy! Jestem bardzo martwy! Gdzie mój wakizashi...? Ale... Tamaki wygląda jak bogini... Ale to moje najmniejsze zmartwienie...! Czas sięgnąć po broń i walczyć w imię pokoju... Co ja mówię...!?
Nadeko- *zaskoczenie na twarzy* Take-chan...? Kto to...?
Takeshi- To... jest... przyjaciółka... Ona jest siostrą mojego kolegi z kółka szkolnego.
Nadeko- *wyraz twarzy, jakby nic nie rozumiała* Wy już za sobą to robiliście, czy jeszcze nie...?
Takeshi- Co...? Jeszcze nie! ...Znaczy... Cholera! ...Nie i nie zamierzam...! To znaczy... Nie obraź się, Tamaki, bo wyglądasz prześlicznie, ale... Ale ty, Nadeko-chan, wyglądasz miliard razy lepiej! *przysunął ją do siebie i pocałował*

Nadeko- Widzisz, mówiłam ci, Takeshi! Jesteśmy dla siebie stworzeni! Jesteśmy jak... Jak Romeo i Julia!
Takeshi- *wyglądał, jakby przypomniał sobie jakieś tora-uma'tyczne przeżycie* Czemu ze wszystkich przykładów musiałaś wybrać akurat ten...!?
Nadeko- Bo oni na końcu umierają. To takie romantyczne, umrzeć z miłości do kogoś. Hej, Takeshi! Zróbmy to dzisiaj! Nalejemy sobie wody do wanny, nasypiemy płatków róż, zabarwimy wodę na czerwono... oczywiście naturalnym, ludzkim barwnikiem... I może... skoro to i tak będzie nasz koniec... Jeszcze po lampce wina... To takie romantyczne. Hej, chodźmy się pożegnać ze wszystkimi twoimi znajomymi! Zacznij od tej dziewczyny, z którą już niestety nigdy tego nie zdążysz zrobić...
Takeshi- No więc... Emmm... Tamaki, miło mi było cię poznać i w ogóle... Pożegnaj ode mnie brata i jego przyjaciół. Kasai nie musisz, bo ona i tak by pewnie nie chciała moich pożegnań.
Nadeko- No, a teraz chodźmy! Ach, jakie to romantyczne: móc kąpać się w promieniach słonecznych ze świadomością, że to już ostatni raz, gdy widzi się słońce, bo następnego wschodu już się nie ujrzy...
*Nadeko zaczęła ciągnąć Takeshiego, który całą swoją mocą obliczeniową myślał, w jaki sposób odciągnąć nieodciągiwalną od szalonej myśli, zanim będzie za późno.*

*Dom Takeshiego. Nadeko kupiła cały wór płatków róż i jakimś magicznym sposobem przemyciła wino. Zostawiła Takeshiego z całym tym asortymentem, po czym pobiegła na górę, aby "przystroić łazienkę".*
Takeshi- *w stronę cienia* Kowaii...? Powiedz mi...? Czy gdyby moje życie było w niebezpieczeństwie, to ty i Kagerou byście mnie uratowali...?
Kowaii- Nawet za cenę własnego życia, paniczu.
Takeshi- Dobrze. Zatem miej dzisiaj oczy szeroko otwarte. A tak przy okazji... Czy ty kiedykolwiek śpisz, Kowaii...?
Kowaii- Nie.
Takeshi- To było szczere. Dziękuję ci za szczerość...
Nadeko- *zbiegła z góry* Chodź, Takeshi! Wszystko jest już gotowe...
*Z pokoju obok wyszła ciotka Takeshiego.*
Arisu- Widzę, że zrobiliście zakupy. Co kupiliście?
Takeshi- Wytłumaczę później, ciociu...
Nadeko- ...O ile będzie jakieś... później...
Arisu- Czy mogłabyś nas, Nadeko, zostawić samych na chwilkę...?
Nadeko- No dooobrze...
*Nadeko poszła jeszcze na chwilę na górę.*
Arisu- Powiem ci tyle, Takeshi. Ja wiem, że jesteś już w odpowiednim wieku i wiem, że jeśli ktoś miałby to zainicjować, to nie ty, lecz ona, ale... Postaraj się tego nie robić dla dobra klanu. Nie chcemy bękartów. Oczywiście nie zamorduję cię, jeśli ci się nie uda, bo wiem, jaka Nadeko jest, ale wierzę w twoje możliwości. Traktuj to jako zlecenie. Nie zawiedź mnie, siostrzeńcze!
Takeshi- Tak jest... ciociu...
Nadeko- *z góry* Długo jeszcze mam czekać...!?
Takeshi- Już idę...
*Takeshi zaczął wspinać się po schodach. Rzucił jeszcze do cioci krótkim "żegnaj, ciociu", ale ona już chyba tego nie usłyszała...*

Ostatnio edytowany przez MrBaalnazzar (2014-08-30 23:56:03)

Wieczór